Terry klom uit een diep dal. Sport bleek cruciaal. “Kijk waar ik nu sta!”

Als Terry Koper (20) ternauwernood een hersenvliesontsteking overleeft, is hij er slecht aan toe. Zijn lichaam is onherstelbaar aangetast. Hij verliest alle plezier in het leven. Nu, vijf jaar later, is dat totaal anders. Ook dankzij de sport. “Ik heb daardoor geleerd anders te kijken naar mijn eigen situatie. En ik laat nu ook anderen zien: Ik ben gewoon Terry en I’m killing it.”

Terry is student en paratriatleet. Hij houdt van de variatie van zwemmen, wheelen en handbiken. Ook zijn studie bedrijfskunde koos hij omdat hij er zoveel kanten mee op kan. Kiezen tussen studie en sport: ook liever niet. Terry houdt zijn blik open, pint zich nergens op vast, maar... deelname aan de Paralympische Spelen in Los Angeles in 2028 is een heimelijk doel. “Het zou zo maar kunnen.”

Shit happens 

Terry vertelt zijn levensverhaal aan de keukentafel, rustig en nuchter. Hij heeft er ervaring mee dat mensen schrikken als ze horen wat hem is overkomen. “Dan maken ze het zwaar en moeilijk. Ik hou het liever klein door te zeggen: shit happens.”

Niets gelogen, veel 'shit happened' in zijn leven. Vijf jaar geleden loopt Terry tijdens een havo4-reis naar Oxford een meningokokkeninfectie op. Het resulteert in een hersenvliesontsteking die pas laat wordt herkend. Als hij in coma raakt, vertellen de artsen zijn ouders dat hij de ochtend waarschijnlijk niet zal halen. Terry komt na een week bij, maar het is goed mis. Zijn gezichtspieren zijn verlamd. Als hij iets wil zien, moet iemand zijn oogleden optillen. Zijn gehoor is bijna verdwenen en hij heeft een dwarslaesie waardoor hij zijn benen niet kan bewegen.

“In het begin was alle focus en hoop op herstel gericht. Maar toen langzaam duidelijk werd dat ik nooit meer de oude zou worden, was ik er rationeel over. Zo van: ik heb een leuk leven gehad, maar zo het hoeft niet. Ik was klaar om euthanasie aan te vragen. Ik wilde nog van iedereen afscheid nemen en dan was het goed.”

Gehoorschade 

Wat volgt is een zwaar traject, waarbij hij tijdens zijn revalidatie wat functies terugkrijgt. Zijn gezichtsspieren en wat van de spierkracht in zijn benen. De gehoorschade blijkt permanent. Omdat de schade in zijn hersenen zit, is daar geen oplossing voor. Terry is nog altijd op zoek naar manieren om gesprekken te kunnen volgen. Met liplezen komt hij een heel eind. Op school heeft hij een schrijftolk en van zijn stage bij de Nederlandse Bank heeft hij apparatuur gekregen die uitgesproken tekst in schrift omzet op zijn telefoon.

Ook tijdens het interview gebruikt hij die software. “Als ik af en toe op mijn telefoon kijk en niet meteen reageer, dan weet je hoe dat komt”, waarschuwt hij, maar het valt nauwelijks op. Voor hemzelf is het wel de grootste handicap, vertelt hij. “Mijn gehoorbeperking is voor mij veel lastiger dan die dwarslaesie. Hierdoor ben ik vaak eenzaam.”

Oude voetbalteam 

Terry heeft een grote foto van zijn oude voetbalteam op zijn kamer hangen. Hij staat als een van de langste jongens achteraan. De foto werd genomen vlak voor hij ziek werd. “Gekregen toen ik in het ziekenhuis lag. Ik krijg er energie van om die foto te zien. Het heeft me veel steun gegeven.” Dat het contact met zijn teamgenoten verwaterde, doet daar niets aan af. “Ik was een jaar weg. Iedereen ging door met zijn leven, het mijne stond stil.”

Voetbal, daar draaide alles voor Terry om, dus toen dat niet meer ging begon een zoektocht naar een alternatief. “Ik wist helemaal niet dat je met een rolstoel ook kon sporten.” Op Instagram ziet hij para-atleet Jetze Plat en stuurt hem een bericht. “Hij zei meteen: ik heb nog wel een handbike staan die je mag lenen. Toen kwam ie ‘m langsbrengen en zat ie hier aan de keukentafel. Het was het eerste nieuwe wow-moment met sport.”

Paralympische Talentdag op Papendal

Terry leert via Jetze Plat welke sporten er nog meer zijn, vindt een sportclub en een coach en meldt zich later ook aan voor de Paralympische Talentdag op Papendal. Het is de eerste keer dat hij dan een racerolstoel, een wheeler, uitprobeert. “Ik kwam nauwelijks vooruit. Ik had het idee dat het helemaal niet ging. Maar de coach zei: jou wil ik terugzien. Hij zag wel wat in me. Ik was zo happy. Ik heb de techniek snel aangeleerd. Ik heb er wel talent voor. Die snelheid past bij me, als voetballer was ik ook altijd de snelste van het team.”

Inmiddels traint Terry mee met de paralympische talentenselectie en is hij ook succesvol op landelijke wedstrijden. De isolatie die hij ervaart door zijn gehoorschade ljjkt soms wat meer op de achtergrond te raken. “Ik ontmoet nu zoveel leuke nieuwe mensen.”

Geen obstakels, maar uitdagingen 

“Door de sport heb ik geleerd om anders naar het leven te kijken. Dat er geen obstakels zijn, maar uitdagingen. En dat juist die uitdagingen mijn kracht zijn. Het ligt er niet aan of je een handicap hebt, maar het gaat er om wat je ermee doet. Ik merk dat ik door die instelling ook anderen inspireer. Op mijn stage laat ik bijvoorbeeld zien dat ik met mijn rolstoel gewoon een trapje of een roltrap af kan. Mensen denken dan: als hij dat kan, kan ik ook meer dan ik denk. Ze gunnen me door mijn positieve instelling ook meer, denk ik.”

Terugkijkend was de tijd na zijn revalidatie “best wel een depressieve periode”. “Sport heeft me daar uitgehaald. Alleen al door het gelukstofje dat je aanmaakt als je sport. En in de maatschappij wordt mijn rolstoel misschien als een beperking gezien, maar hier op topsportcentrum Papendal is het juist een kracht. Hier ademt alles sport. Dat vind ik zo gaaf. Kijk waar ik nu ben, wat ik nu kan.”