“Boksen is kunst, dat vind ik echt”

Pascal Stolk en Menno van der Vlist werken allebei bij Heineken en delen een passie voor boksen. Hoewel de een traint bij de Goudse Boksvereniging en de ander bij de Utrechtse Boksclub Verbon, zien ze allebei sterke overeenkomsten terug tussen het boksen en hun werk. Die overlap tussen sport en werk heeft zijn voordelen. “Er zijn zoveel zaken die betrekking hebben op elkaar, dat boksen een positief effect heeft op je werkleven.”

Als Senior Brand Activation Manager bij Heineken is Stolk verantwoordelijk voor alle sponsorcontracten die het biermerk sluit. “Het is een stukje merkbouw en een stukje activatie”, legt hij uit. “De ene keer werk ik in de sportsector, de andere keer sta ik op een festival. Het is hartstikke afwisselend, dat maakt het leuk. Die afwisseling vind ik ook terug in het boksen. Je moet elkaar ruimte durven geven, je moet kunnen incasseren, je moet respect hebben voor elkaar en elkaar dingen willen leren. Je kunt niet opgeven, want dan verlies je. En verlies je tóch, of krijg je een vervelende klap omdat je dekking even niet in orde was, dan moet je die tegenslag zien te overwinnen. Dat strijdlustige, het leren omgaan met tegenslagen, zie ik terug in zowel mijn werk als in het boksen.”

Onterechte vooroordelen

Toen Stolk 28 jaar geleden door blessureleed besloot te stoppen met voetbal en een vriend hem uitnodigde eens te komen boksen, was hij in eerste instantie ietwat sceptisch. “Ik had vooroordelen over boksscholen en boksers, maar dat bleek volledig onterecht. De Goudse Boksvereniging is een heel warme club waar iedereen voor elkaar klaarstaat, ook als je voor het eerst komt binnenlopen. Als je een nieuweling meteen in de ring zet en een paar rake klappen geeft, dan is daar niks aan. Je moet diegene juist leren verdedigen, een stukje zelfvertrouwen geven, dat maakt het leuk. Soms komen er jongeren binnen met overgewicht die in eerste instantie erg onzeker zijn. Na een jaar zie je dan dat ze zijn veranderd in heel zekere mannetjes. Dat is mooi om te zien, dat ze zelfverzekerder worden door te boksen.”

Na een tijdje bleek Stolk zelf een meer dan degelijk amateurniveau te hebben en schopte hij het tot wedstrijdbokser. “Mijn meest bijzondere moment was toen ik voor het eerst die wedstrijdring instapte”, vertelt hij. “Dat is een onbeschrijfelijk gevoel. Het was een uitwedstrijd, als 24-jarige jongeman stond ik in het hol van de leeuw. Wanneer je dan werkelijk de ring binnenstapt, kun je niet meer terug. Dan is het man tegen man en moet je de knop omzetten. Je móet er staan. Zo’n moment is echt een overwinning op jezelf.”

Voldaan gevoel

Wedstrijden boksen doet Stolk inmiddels niet meer, wel is hij nog altijd twee keer per week te vinden bij de Goudse Boksvereniging. Nog steeds ziet hij veel gezichten die hij 28 jaar geleden ook al zag. “Ik wil niet zeggen dat het een koffieclubje is, want er wordt hard getraind, maar onze trainer loopt hier bijvoorbeeld al rond sinds 1971. Dat zegt wel wat. Rangen en standen doen er eigenlijk niet toe. Er boksen bouwvakkers, maar ook directeuren. Iedereen is welkom en er is altijd onderling respect. Dat open, relaxte karakter maakt het voor mij een unieke vereniging. Voor mij geldt dan ook dat ik hier nog lang kan blijven. Ik heb het boksen echt nodig, anders word ik onrustig. Voor mij is het een heerlijke uitlaatklep. Ik kan met boksen mijn energie kwijt, mijn hoofd leegmaken en vervolgens met een voldaan gevoel weer naar huis.”

Maken en bewaken

Van der Vlist is als Senior Manager External Communications bij Heineken een collega van Stolk. De PR, externe communicatie en mediarelaties van Heineken vormen zijn werkveld. “Ik ben de spreekbuis van het bedrijf”, beschrijft hij. “Het is een spel met de media. Simpel gezegd zorg ik ervoor dat Heineken zo goed mogelijk voor de dag komt in het nieuws of in de media. Positief of negatief; er is altijd een verhaal en dat proberen we zo helder mogelijk te vertellen. Op die manier maken én bewaken we de reputatie van Heineken.”

Evenals Stolk rolde ook Van der Vlist via een vriend in het bokswereldje. “Op een gegeven moment stonden we op zondagochtend weer eens met een man te weinig op het hockeyveld. Daar was ik echt klaar mee. Ik werd uitgenodigd eens te komen boksen en net als Pascal had ik eerst zo mijn twijfels, maar vanaf moment één was ik verkocht. Ik kwam erachter dat het zoveel meer is dan alleen een stoot uitdelen. Je moet anticiperen, je tegenstander lezen en kunnen ontwijken, maar je moet ook slim, snel, flexibel en soms hard zijn. Dat vind ik zo mooi aan het boksen: iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten en listigheden. Daarin zie ik heel veel paralellen met mijn werk. Ook in het werk met media gaat het om het lezen van de ander, anticiperen, flexibel zijn, kunnen incasseren en puntjes pakken wanneer het kan. De situatie is altijd anders en het is vrijwel altijd in het publieke domein, waardoor verschuilen of weglopen er niet bij is. Dat spel vind ik machtig interessant.”

The noble art of boxing

Van der Vlist begon in 2002 bij de bokschool van de inmiddels overleden bokslegende Joop Verbon. In het begin was hij, net student af, een vreemde eend in de bijt tussen de voornamelijk échte Utrechters. “Ik weet nog goed dat iemand een opmerking maakte over mijn ‘kantoorpolsjes’, terwijl ik toch een forse vent van twee meter lang ben. Ik hou wel van die directheid met een knipoog. Ik boks nog steeds bij Boksclub Verbon, maar inmiddels zijn er zoveel verschillende types te vinden. Het boksen is door een veel bredere doelgroep ontdekt, die mix van mensen vind ik fantastisch. Ik heb in de kleedkamer gezeten met naast mij een rechter en een eigenaar van een growshop, en dan is er heel veel wederzijds respect. Die diversiteit aan mensen is mooi om te zien en om deel van uit te maken. Het past ook bij Boksclub Verbon. De sfeer is heel gemoedelijk, het is geen vechtclub. Mensen die puur voor het knokken komen boksen, zijn hier vaak snel weer weg. De noble art of boxing staat bij ons centraal. Boksen is kunst, dat vind ik echt.”

Voor Van der Vlist staat vast dat hij nog jaren bij Boksclub Verbon blijft boksen. “Ik kom er al negentien jaar lang iedere week. Ik heb mensen zien komen en gaan, maar behoor zelf inmiddels tot het meubilair. De vereniging is echt een onderdeel van mijn leven en ik mis het ook nu we noodgedwongen gesloten zijn. Ik mis mijn ritje ernaartoe, ik mis de andere mensen die samen met mij tot de vaste kern van boksers behoren en ik mis de adrenaline van het boksen. Daarom hoop ik het nog tot in lengte van dagen te kunnen doen. En laat ze mij tegen die tijd maar lekker ‘die ouwe’ of ‘die met die grijze baard’ noemen, dat vind ik alleen maar leuk.”