In teamverband een prestatie neerzetten, dát vind ik mooi aan sport

Jannes Stokroos is Manager Shipping, Sales & Technology bij Groningen Seaports. Daarnaast vervult hij de functie van voorzitter bij de professionele Groningse basketbalclub Donar. De afwisseling én de overeenkomsten tussen de twee banen maken de combinatie voor hem perfect. Wij spraken Stokroos over topsport en teamprestaties, over wat Donar zo bijzonder maakt en over de pizza-actie waarmee de supporters van de Groningse basketbalvereniging de voorpagina’s haalden. 

De werkzaamheden voor zowel Groningen Seaports als Donar leveren drukke dagen en volle agenda’s op. “Maar druk is een relatief begrip”, aldus Stokroos. “Ik heb twee mooie banen, dan is het niet erg. Soms kosten ze energie, maar ze leveren ook allebei energie op. Natuurlijk gaat niet altijd alles van een leien dakje, maar als we dan een grote klant binnenhalen bij Groningen Seaports of een overwinning boeken met Donar, dan maakt dat het weer goed.” 

Topsport in teamverband 

De twee functies van Stokroos lijken op het eerste gezicht veel van elkaar te verschillen. Toch zijn er wel degelijk overeenkomsten. “De topsportmentaliteit komt in allebei mijn banen sterk terug”, legt hij uit. “Daar hou ik van, die ultieme wil om te winnen. In teamverband een prestatie neerzetten, dát vind ik mooi aan sport. Het is dan ook niet geheel toevallig dat ik bij Groningen Seaports in de sales terecht ben gekomen. Samen moeten we ervoor zorgen dat een klant voor ons kiest. Door als team vastberaden en creatief te zijn, zorgen we er ook samen voor dat we een klant optimaal bedienen en binnenhalen. Iedereen vertolkt in dat proces zijn eigen rol, maar uiteindelijk is het een teamprestatie. En een teamprestatie neerzetten, dat past honderd procent bij mij.” 

Het voorzitterschap bij Donar is dan ook uitermate geschikt voor Stokroos. Toen de basketbalvereniging hem benaderde, hoefde hij niet lang na te denken. “Het was voor mij een prachtige uitdaging om bij een topclub te werken. Elke dag moet alles kloppen, van de temperatuur in de hal tot het klaarleggen van de kleding. De medische staf, de coaches, het bestuur en de vrijwilligers: samen doen we alles om de spelers te ontzorgen, zodat zij zich alleen maar hoeven te focussen op hun fysieke en mentale prestaties bij wedstrijden. Bij een topclub is winnen het allerbelangrijkste, die prestatiedruk in de topsport motiveert mij.” 

Hetzelfde koffiezetapparaat 

Toch is het moeten presteren echt niet het enige waar het voor Stokroos om draait bij Donar. De echte kracht van de vereniging schuilt in de clubcultuur, waarin iedereen gelijk is. “We halen allemaal koffie bij hetzelfde koffiezetapparaat”, verwoordt Stokroos. “We stralen eenheid uit, we staan allemaal achter dezelfde blauwe kleur. Het enthousiasme van iedereen, de vrijwilligers die zich dag en nacht willen inzetten voor onze vereniging, daardoor ontstaat een soort familiegevoel. Iedereen probeert elke dag om hetgeen waar hij of zij verantwoordelijk voor is, te perfectioneren of te verbeteren. Twee jaar geleden moesten we voor een thuiswedstrijd uitwijken naar een sporthal in Leek. Een stuk of tien vrijwilligers nam een verlofdag van werk, om van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds alles in orde te maken voor die alternatieve thuiswedstrijd. Dat komt echt vanuit die mensen zelf. Het kan soms een zwakte zijn om voor een groot deel afhankelijk te zijn van je vrijwilligers, maar die betrokkenheid van iedereen is juist onze kracht. Die familieband maakt ons uniek. Daarom vertelde ik Donar ook dat ik graag voorzitter wilde worden, maar wél onder de voorwaarde dat we gezamenlijk de schouders eronder zouden zetten. Ik begrijp dat ik als voorzitter af en toe een boegbeeld ben, maar als onze commercieel manager een mooie deal heeft gesloten, verdient hij daarvoor de complimenten. Als mijn bijdrage in zo’n geval klein is, hoef ik niet op televisie mijn verhaal te doen. Het gaat om Donar, niet om de voorzitter.” 

Blauw-witte pyjama 

Inmiddels is Stokroos bezig aan zijn vijfde jaar bij de Groningse basketbalvereniging. De verbondenheid met de club is er door de jaren heen alleen maar sterker op geworden. “Voorheen kwam ik al bij de meeste wedstrijden van Donar, maar tegenwoordig slaap ik nog net niet in een blauw-witte pyjama”, lacht Stokroos. “Onlangs stond in de krant dat ik zo’n dertien tot veertien uur per dag werk. Dat komt doordat ik ’s avonds om negen uur met alle plezier de telefoon nog oppak. Als ik in de avond nog een overleg heb met de supporters van Donar, dan vind ik dat helemaal niet erg. Dat zijn onze fans, de mensen die onze tribunes vullen en voor inkomsten zorgen. Hoe kan ik die nou negeren en zeggen dat ik ’s avonds geen tijd meer heb? Natuurlijk heb ik tijd.” 

De uren die Stokroos met alle liefde aan Donar besteedt, krijgt hij dubbel en dwars terug. Eén van de mooiste herinneringen bewaart hij aan de ontmoeting met de Italiaanse landskampioen uit Venetië, Reyer Venezia, in de halve finale van de Europe Cup. De uitwedstrijd ging met tien punten verschil verloren, de thuiswedstrijd werd gewonnen met drie punten verschil. De uitschakeling op doelsaldo was gezien het verschil in begroting niet noemenswaardig, de sfeer en de supportersactie bij Donar wél: “De thuiswedstrijd was binnen een halfuur uitverkocht. Er zaten 4350 man op de tribune, ze maakten een gigantisch kabaal. Tot onze grote verrassing kwam onze eigen entertainmentcommissie in de rust ten tonele, verkleed als pizzabakkers. Ze deelden pizza uit aan de meegereisde Italiaanse supporters en hadden alle sponsoring volledig zelf geregeld. Ja, dan val je wel even stil, ik had overal kippenvel. Als je dan ook nog wint en je ziet hoe de hele zaal op zijn kop staat en de spelers bedankt… Dat is Donar, daar doe ik het uiteindelijk voor”, besluit Stokroos.