Lilian Kobben-Schlicher: van hobby tot een droom die uitkomt

Lilian Kobben-Schlicher begon als scheidsrechter in 2009, toen ze werd gevraagd om de verplichte scheidsrechteropleiding te volgen voor haar vereniging. Wat begon met lokale wedstrijden, groeide uit tot een carrière met talloze nationale en internationale toernooien. Dit jaar was ze zelfs op de Olympische Spelen in Parijs.

Wie ben je en hoe begon je avontuur als scheidsrechter?

Ik ben Lilian Kobben-Schlicher. Toen onze dochter in 2009 in de 2e Divisie ging spelen, werd het verplicht om een scheidsrechter aan te stellen. Onze vereniging vond in mij een enthousiaste kandidaat voor de opleiding. Na het behalen van mijn scheidsrechterlicentie en het leiden van enkele wedstrijden, werd ik gevraagd om ook als lijnrechter te fungeren. Samen met mijn man mochten wij op het Europees Kampioenschap in Amsterdam de lijnen bijhouden. Het toernooi was een succes en dat smaakte naar meer. Daarna volgde mijn eerste buitenlandse toernooi, gevolgd door nog meer grote en kleine toernooien. Nog steeds doen we 2 à 3 keer per jaar een toernooi samen.

Wat maakt de rol van scheidsrechter bijzonder voor jou?

Op de stoel voel ik me thuis en probeer ik de wedstrijd onopvallend te leiden. Straffen heb ik nog nooit gegeven, want vaak is een blik al genoeg. Een keer vroeg een speler voor de wedstrijd of hij de shuttle bij de service eerst met de veren mocht raken. Met de wetenschap dat hij het maar moest proberen, heeft hij de wedstrijd gespeeld zonder dat ik een service heb hoeven afkeuren.

Kun je wat vertellen over je ervaringen?

Een bijzondere ervaring was het om tijdens de Yonex Dutch Open op de stoel te zitten bij de finales van het jeugdranglijstcircuit. Veel spelertjes hadden nog nooit met scheids- en lijnrechters gespeeld en moesten hieraan wennen. Het juichen van vreugde bij winst of de tranen van verdriet bij verlies maken dit speciaal. Een deel van deze spelers zie ik nu terug in de Eredivisie of op internationale toernooien.

Scheidsrechteren doe ik voornamelijk in de Ere- en 1ste Divisie, maar als lijnrechter ben ik trots dat ik voor de BWF wordt uitgezonden naar grote toernooien op wereldniveau. Dit jaar ben ik als lijnrechter naar de Olympische Spelen in Parijs geweest, en dat was heel bijzonder.

Hoe waren de Olympische Spelen?

Op 24 juli vertrok ik richting Parijs en ontdekte onderweg naar het station dat mijn telefoon nog aan de lader hing. Aangekomen in Parijs bleek het reizen met de metro nog niet zo eenvoudig. Na een uur heen en weer te hebben gereisd, had ik uiteindelijk het eindstation bereikt en moest mijn koffer nog de trap op. Een vriendelijke stem vroeg of hij kon helpen, wat ik dankbaar aanvaarde. Na een paar dagen van kleren halen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen begon op zaterdag het toernooi met drie sessies poulewedstrijden.

Tijdens het toernooi heb ik alleen maar genoten van spannende wedstrijden, de geweldige sfeer, de leuke ontmoetingen met nieuwe lijnrechters en het weerzien met oude bekenden. In de spaarzame vrije tijd heb ik samen met collega’s bezichtigingen gedaan en gezellig genoten van het mooie weer. Voordat ik het wist, was het alweer tijd om naar huis te gaan.

Wat is het mooiste aan de rol van scheidsrechter?

Het zitten op de eerste rang, de saamhorigheid in de groep, de gezelligheid na de wedstrijden en de (internationale) vrienden die je eraan overhoudt, zorgen ervoor dat mijn man en ik dit zo lang mogelijk willen blijven doen.