Demi Schuurs: "Ik had als tiener graag geweten wat ik nu weet"

Een uur nadat toptennisser Demi Schuurs een foto met haar toenmalige vriendin op social media plaatste, stond die al in de krant. En niet omdat ze gewonnen of verloren had. “Vreemd toch? Blijkbaar is het feit dat ik een vriendin heb nog steeds nieuws.” Voor haar bewijst het: zolang dat nog opvalt, zijn queer rolmodellen in de sport onmisbaar. 

Sinds dubbelspecialist Demi Schuurs er in interviews open over is dat ze op vrouwen valt, krijgt ze veel reacties van mensen die haar bedanken. Ze vertellen dat ze dankzij haar ook de moed hebben gevonden om uit de kast te komen, of op een positievere manier naar queermensen kijken. Ze schrikt daarvan, vertelt ze. “Het wordt dus nog steeds niet genoeg als ‘normaal’ gezien. Veel jongeren worstelen daar nog altijd mee. Dat is niet goed, ik vind dat zo zonde.”

Uit de kast

Dat betekent niet dat Demi niet begrijpt hoe spannend het is om uit de kast te komen. “Ik had dat zelf ook toen ik 15, 16 was. Hoe zullen mensen reageren? Gaan ze het accepteren? Ik was erg bezig met wat anderen zouden vinden. Dat kostte tijd. Het was een proces. Eerst moest ik zelf ontdekken hoe ik me voelde, dat ik op vrouwen viel. Daarna heb ik het aan een klein groepje verteld, mijn familie en vrienden. Die reageerden allemaal positief. Zo groeide langzaam het vertrouwen om er voor iedereen open over te zijn. Eigenlijk heb ik nooit vervelende reacties gehad. Ik had het mezelf gegund om me daar toen minder zorgen over te maken. Als tiener had ik graag geweten wat ik nu weet.”  

“Ook in de tenniswereld heb ik me altijd geaccepteerd gevoeld. Ik ken veel meer vrouwen in het professionele tennis die een vrouw of vriendin hebben. Iedereen is daar heel open over, niemand kijkt ervan op. Veel meer dan toen ik begon met tennis. Dat helpt mij ook om er open over te zijn.”

Haatreacties

Wat wel vervelend is, zijn de opmerkingen van mensen die online gokken op wedstrijden, vertelt ze. “Als ik verlies, en zij geld hebben verloren, zoeken ze me op social media op en gaan dreigen en schelden. Dat gaat heel ver. Dat ik niet geboren had mogen worden, of dat ze mijn familie iets aan willen doen. En vaak komt daar dan ook mijn geaardheid bij. Dan ben ik die ‘lesbian bitch’. Dit soort haatreacties krijgen we allemaal na wedstrijden. De eerste keer schrok ik ervan, maar inmiddels interesseert het me niets meer. Maar als je jong bent, en nog maar net uit de kast, moet je dat soort reacties natuurlijk echt niet krijgen.” 

En juist voor die jonge mensen wil ze graag haar verhaal delen. Demi: “Als ik door mijn verhaal iets kan betekenen, doe ik dat graag. Dus zei ik ook ‘ja’ toen ik gevraagd werd om ambassadeur te zijn voor een Pride-evenement in Nijmegen. Ook deed ik mee aan een interview voor een Pride-event van de WTA, de Women's Tennis Association. Daar kreeg ik veel reacties op. Het is mooi dat die aandacht er is en dat ik een steentje kan bijdragen, maar aan de andere kant is het ook geen goed teken. Er is toch ook geen event waarin hetero-zijn wordt gevierd? Dat laat zien dat het nog niet normaal is en dat er nog steeds aandacht nodig is om dat te veranderen.”  

Dubai

En dan heeft ze het nog niet eens over de landen waar homoseksualiteit strafbaar is en sociaal zwaar wordt afgekeurd. “De komende drie jaar speel ik ook wedstrijden in Saudi-Arabië. Daar moet je echt voorzichtig zijn buiten de tennisvenues. Ik sla daar geen arm om de schouder van mijn vriendin, en loop niet hand in hand. Dat doe ik ook niet in Dubai, waar ik een aantal weken per jaar woon. Misschien klinkt het gek dat ik heb gekozen om daar te gaan wonen, maar het leek een aantal jaar geleden een prima keuze. Ik kom er vaak als ik op doorreis ben, en ik ben er ook vaak alleen. Ik kan in mijn eentje ook niets veranderen aan het beeld en het beleid van het land. Liever zou ik het natuurlijk anders zien, maar ik pas me aan.”

Taboe bij mannen

Voor de tenniswereld zou het een grote doorbraak zijn als een man in het toptennis openlijk verklaart op mannen te vallen, vertelt Demi. “Ik ken er nu geen één, nul. Er wordt bij de mannen nooit over gepraat. Er is blijkbaar toch nog te weinig ruimte of veiligheid om uit de kast te komen. Ik denk dat, als er één iemand opstaat, het voor anderen ook makkelijker zal worden. Net zoals bij de vrouwen. Maar het taboe voor mannen is denk ik toch groter dan voor vrouwen. Ik denk dat het wachten is tot de eerste zich uitspreekt.” 

Op welke manier dat makkelijker zou zijn voor mensen in of buiten de topsport, weet ze niet precies, zegt Demi. “Het is iets dat je eerst zelf moet uitzoeken, en daarna moet durven uitspreken. En niet voor iedereen is dat even makkelijk, dat begrijp ik ook. Maar echt, jezelf kunnen zijn maakt je gelukkiger. Deel het daarom met iemand die je vertrouwt, maar niet te dichtbij staat, bijvoorbeeld een mental coach. Of juist met iemand uit je familie of vriendenkring waarvan je weet dat die het beste met je voorheeft. Visualiseer wat er kan gebeuren als iemand niet goed reageert, dat maakt je sterker. En bedenk: als iemand jou niet accepteert, is die persoon dan je vriendschap wel waard?”