Churandy Martina: “Omdat ik het nog kan, ga ik ervoor!”

Churandy Martina deed al in 2004 mee aan de Olympische Spelen in Athene. In Tokio hoopt hij voor de vijfde keer zijn opwachting te maken. “Ik heb mijn best gedaan”, zegt hij laconiek. De sprinter is nu 36 en dat is voor een sporter behoorlijk oud. Met het verplaatsen van de Olympische Spelen vanwege de coronacrisis komt daar nog een jaar bij. Churandy neemt het zoals het komt. “De gezondheid is het allerbelangrijkste. Als je niet gezond bent, kun je niks doen.”

De op Curaçao geboren atleet is er niet de man naar om bij de pakken neer te zitten. Hij had dan ook geen moeite de knop om te zetten toen het nieuws bekend werd dat de Spelen een jaar werden uitgesteld. “Ik ben daar heel makkelijk in. Wat kan je doen? Boos worden? Protesteren? Dat heeft geen zin. Het is wat het is. Je kan het niet veranderen.”

Trainen in de bossen

Churandy lijkt relativeren tot kunst te hebben verheven. “Dat heb ik van het leven geleerd”, verklaart hij. “Tegenslagen, daar leer je van. Bijvoorbeeld blessures bij een belangrijke wedstrijd. Je moet goed herstellen om dan beter terug te komen.”

Zo ziet hij ook in het uitstel van de Spelen nog wel een voordeel. “Je kan meer trainen en zorgen dat je er volgend jaar beter voor staat. Een extra jaar om meer te doen.”

Kort voordat het IOC besloot de Spelen met een jaar te verplaatsen, was Nederland in lockdown gegaan. Alle sportcomplexen werden gesloten, maar met wat improvisatie kon Churandy wel blijven trainen. “Alles volgens de regels die voor iedereen gelden”, benadrukt hij. “Dus niet meer in groepen, maar met maximaal twee personen. Omdat alle trainingslocaties werden gesloten, konden we niet meer op Papendal trainen. Dus hebben we nu getraind in de bossen bij Arnhem.”

Zegen

Churandy haalt veel inspiratie uit de steun die hij ontvangt van zijn familie en fans. Dat motiveert hem om door te gaan om volgend jaar in Japan alsnog te vlammen. “Iedereen die achter me staat, die in me gelooft en steunt, dat is heel belangrijk. Dat geeft je kracht en dat heb je ook nodig. Dat stimuleert me om mijn best te blijven doen en ervoor te gaan.”

Hij vervolgt: “Je moet genieten van het leven en elke dag de dingen waarderen waarvan je houdt en die je graag doet. Op een dag kan dat misschien niet meer. Dat heeft de crisis wel laten zien: alles kan zo anders zijn. Dat ik op deze leeftijd nog op topniveau kan lopen, is een zegen van God. En omdat ik het nog kan, ga ik ervoor!”