Herman van Karnebeek

Naam: jonkheer Herman van Karnebeek
Geboren: 11 november 1903 te Den Haag
Overleden: 13 juli 1989 te Den Haag

Jonkheer Herman Adriaan van Karnebeek voetbalde in zijn jeugd bij HVV en deed verder aan tennis, schermen en paardrijden.

Na een studie economie in Rotterdam vertrok Van Karnebeek naar Amerika om daar ervaring op de doen in de olie-industrie. In 1927 vertrok hij naar het toenmalige Nederlands-Indië, waar hij ging werken voor Stanvac Oil Company. De sport bleef zijn aandacht houden: hockey, tennis, golf.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij geïnterneerd door de Japanners in Bandoeng, in een van de grootste kampen. Zij stelden hem aan als vertegenwoordiger van vele duizenden geïnterneerden. Hij kreeg lijfelijk en geestelijk zeer veel te verduren van de kampbewakers, maar hij doorstond alles en bleef zich voorbeeldig gedragen.

Gedecoreerd
Na de oorlog werd hij daarvoor gedecoreerd. Van 1950 tot 1960 was hij voorzitter van de Haagsche Golfclub. In 1961 werd hij gekozen tot voorzitter van het Nederlandsch Olympisch Comité. Drie jaar later werd hij benoemd tot lid van het IOC als opvolger van Pahud de Mortanges.

In 1970 trad hij in Amsterdam op als gastheer voor de jaarlijkse IOC-vergadering. Hij werd toen gekozen als vice-voorzitter - de hoogste positie die een Nederlander ooit in de internationale Olympische beweging heeft weten te bereiken. Zijn houding jegens Japan rond de Winterspelen van 1972 was dusdanig dat de Japanse regering hem een hoge onderscheiding verleende. Hij aanvaardde die met de waardigheid die hem altijd al had gekenmerkt.

Zijn meest dramatische Olympische ervaring beleefde hij bij de Spelen van 1972 in München. In de nacht dat een deel van de Israëlische ploeg werd vermoord door Palestijnse terroristen, kwam het IOC-bestuur in spoedzitting bijeen. Over wat zich daar heeft afgespeeld, heeft Van Karnebeek nimmer iets willen prijsgeven. 'Wij hebben afgesproken daar nooit iets over te zullen zeggen'.

Bronnen:

• NOC*NSF
• Olympisch Oranje, Ton Bijkerk (Spaar en Hout, 2012)