Dorien de Vries

Naam: Dorien de Vries 
Geboren: 7 december 1965 te Enschede
Sport: zeilen

Olympische Spelen XXVI Atlanta 1996
Onderdeel: -61 kg.
Onderdeel: Mistral klasse (windsurfen)
Prestatie: tiende plaats

Olympische Spelen XXV Barcelona 1992
Onderdeel: Lechner A-390 klasse (windsurfen)
Prestatie: brons

De erelijst van windsurfster Dorien de Vries telt vele medailles. Ze won eremetaal bij het EK (twee keer zilver, een keer brons) en het WK (twee keer brons). In 1994 schreef ze de befaamde Spa Regatta in Medemblik op haar naam. Maar het brons op de Olympische Spelen van Barcelona 1992 is voor haar het hoogtepunt.

De Vries vierde haar Olympische plak met een beker mierzoete cola. Eindelijk zonder de toevoeging ‘light’. "Ik neem straks ijsjes, taart en ga barbecuen. Zodra het eten een beetje is gezakt, begin ik opnieuw."

Maanden moest de Twentse vasten. Als ze te veel gewicht zou meebrengen op de Lechner-surfplank, kon ze Olympisch succes wel vergeten. Zeker in Barcelona, waar weinig wind werd verwacht en de lichtgewichten in het voordeel zouden zijn. Dat bleek: goud was voor de Nieuw-Zeelandse Kendall (52 kilo), zilver voor poppetje Zhang uit China (50). De receptioniste uit Haaksbergen viel af tot 59,5. Erg weinig, met haar lengte van 1,79 meter. "Als ik nog lichter zou zijn geweest, was mijn spierkracht afgenomen. Dat zou niet gezond zijn."

Als enige in de zeilploeg van veertien personen woonde De Vries in een gebied met weinig water. In Haaksbergen komt water vooral uit de kraan. Toen ze klein was kocht haar vader een surfplank, de eerste tochtjes waren op het Rutbeek, een plas bij Enschede. In november 1991 nam ze onbetaald verlof, sindsdien voer ze in tal van tropische oorden en voor Scheveningen. Ze sliep bij vrienden of op de camping. Een hotel kon ze niet betalen. Het leverde haar een bronzen medaille op.

De Vries haalde haar plak op zonderlinge wijze binnen. Ze startte vals, voer nog een ronde, zag haar nummer op het startschip met te vroege vertrekkers en kon naar de kant, waar bondscoach Pels met champagne klaarstond. Haar geluk was dat de Francaise Maud Herbert, de enige die haar nog kon bedreigen, hetzelfde lot onderging. "Ik zag dat ze de handen voor het gezicht sloeg. Straks zal ik haar nog troosten."

De zeilmedaille, de eerste voor Nederland sinds het goud van Stephan van den Berg in 1984, dankte ze aan haar constante serie. In de andere negen races was haar beste klassering de tweede, de slechtste de zevende.

De Vries kwam vier jaar later ook uit op de Spelen in Atlanta, maar die verliepen minder succesvol. Ze trainde er hard voor. Te hard zo bleek, want ze begon uitgeblust aan haar tweede Olympische optreden, dat ze met een tiende plaats afsloot.

Het was allemaal wel te verklaren. Na Barcelona veranderden het materiaal (Mistral voor Lechner) en de regels. Het toestaan van 'pompen' (zwembewegingen met het zeil) maakte het windsurfen in de Olympische klasse aanzienlijk zwaarder. De Vries moest als lichtgewicht plotseling veel meer arbeid verrichten om in de voorste gelederen te blijven. "Dat pompen heeft me eigenlijk een beetje opgebroken'', erkende ze, nadat ze een half jaar na Atlanta had besloten te stoppen. "De laatste jaren gebruikte ik loodzware trainingsschema's uit het roeien om aan kracht te winnen. Die bleken echter niet voor mij geschikt. Ik herstelde steeds langzamer van alle inspanningen. Na Atlanta was ik het surfen helemaal zat. Het was een mooi moment om te stoppen. Ik had het gevoel dat ik klaar was. Ik was verzadigd.''

Bronnen:
- ANP
- Olympisch Oranje, Ton Bijkerk (Tirion Sport, 2008)
- Foto: ANP