Wat doe je als iedereen iets wil doen, maar niemand precies weet waar het naartoe gaat? Bij de Haagsche Rugby Club (HRC) leidde die situatie tot een belangrijk inzicht: het werd tijd om samen koers te bepalen. Bestuursleden Anniek Bakker en Samir Boutaleb vertellen hoe HRC met een gedragen plan de basis legde voor meer rust, richting en betrokkenheid.
Na de coronaperiode bloeide HRC op. “Er was ontzettend veel energie en enthousiasme,” vertelt Anniek Bakker, bestuurslid jeugd. “Iedereen wilde iets doen. Maar het gebeurde allemaal naast elkaar. Iedereen begon eigen projecten, vaak met de beste bedoelingen, maar zonder gezamenlijke richting en daardoor ook soms zonder succesvolle afronding.”
Die versnippering leidde tot een inzicht: er moest een concreet plan komen om dit in goede banen te leiden. Geen dik rapport, maar een levend document met duidelijke prioriteiten. Samen met leden, vrijwilligers en het bestuur werd het opgezet. “We wilden niet groter worden, maar sterker,” zegt Bakker. “Een organisatie met een plan en klaar is voor de toekomst.”
Eilandjes tegengaan met een plan
“Zonder plan ontstaan eilandjes,” zegt Samir Boutaleb, sinds 2024 hoofd technische commissie. “Teams, commissies en projecten werken dan langs elkaar heen. Een gedeelde koers brengt samenhang, duidelijkheid én ruimte voor nieuwe ideeën.”
Die koers werd niet zonder overleg bepaald, maar juist sámen met leden en vrijwilligers. Recent is er een update gedaan op het plan dat net na corona ontstaan was. “We gingen bij een van onze leden op kantoor in gesprek,” vertelt Anniek Bakker. “Met een diner en een interactieve sessie dachten we na over wat we belangrijk vinden, en hoe we dat wilden vertalen naar de praktijk. Elk bestuurslid nam mensen mee om verschillende perspectieven aan tafel te krijgen. Daarna hebben we het met een kleinere groep verder uitgewerkt tot een concreet plan.”
Structuur en eigenaarschap
Eén van de eerste effecten? Meer structuur en duidelijkheid. Projecten kregen een duidelijk aanspreekpunt, doelen werden opgedeeld in kleine, haalbare stappen. “Vrijwilligers willen best helpen,” zegt Boutaleb. “Maar dan moeten ze weten wat er van hen wordt verwacht. Door ze vertrouwen én richting te geven, merken we dat we meer betrokkenheid terugkrijgen.”
Bakker deelt een concreet voorbeeld: “Anderhalf jaar geleden merkte ik dat ik ondersteuning nodig had bij het invullen van de rol van secretaris binnen onze jeugdcommissie. Ik heb toen een moeder uit het team van mijn zoon gevraagd om mee te denken. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een vaste kracht binnen de commissie.”
Cultuur als kompas
Ook cultuur kreeg een plek in het plan. De kernwaarden van rugby zijn respect, discipline en kameraadschap. Deze zijn expliciet opgenomen in het plan. “Cultuur is niet iets wat vanzelf goed blijft gaan,” zegt Boutaleb. “Je moet het blijven benoemen en uitdragen.”
Daarom heeft HRC nu per leeftijdsgroep niet alleen sporttechnische coördinatoren, maar ook cultuurcoördinatoren op en rond het veld. “Dat lijkt misschien klein,” vult Bakker aan, “maar het maakt echt verschil in hoe teams draaien en vrijwilligers worden begeleid.” Boutaleb ziet het terug op het veld: “Als coaches en spelers zich kunnen focussen op het spel en de sfeer klopt, loopt de wedstrijd gewoon beter. Mede dankzij deze aanpak hebben we met meerdere leeftijdscategorieën finales op hoog niveau gehaald.”
Bestuursleden Anniek Bakker en Samir Boutaleb.
Zichtbare resultaten binnen de club
Hoewel het plan nog jong is, ziet HRC al duidelijke resultaten. Ouders weten beter waar ze bij kunnen helpen, de band tussen jeugd en senioren is sterker en er is meer rust in de organisatie.
Boutaleb: “Eén van de prioriteiten in ons plan is dat we zijn begonnen met het opbouwen van een doorlopende spelerslijn, van jong tot senior. Zo voorkom je dat talent verloren gaat of dat mensen afhaken.” Een andere prioriteit was het verbeteren van de relatie tussen de jeugd en senioren. Een mooi voorbeeld daarvan is een gezamenlijk diner tussen jeugd- en seniorenteams. “Dat was zó succesvol dat meteen de vraag kwam of we het vaker konden organiseren. Structuur is geen beperking,” benadrukt Boutaleb. “Het is juist een voorwaarde voor groei en plezier.”
Succesfactoren van dit praktijkvoorbeeld
- Neem de tijd. Haastige plannen zijn vaak onrealistisch en worden niet gedragen. Creëer ruimte voor dialoog.
- Betrek verschillende perspectieven: ouders, trainers, jeugd, bestuur. Iedereen kijkt anders. Die diversiteit is waardevol.
- Maak het concreet. Niet alleen mooie woorden, maar haalbare acties met duidelijke eigenaars.
- Geef cultuur een plek. Waarden als respect en samenwerking zijn geen vanzelfsprekendheid. Benoem ze expliciet.
- Denk aan opvolging. Een goed plan leeft verder, ook als mensen vertrekken.
Toekomstvisie: regionaal netwerk van rugbyclubs
Vooruitkijkend hoopt HRC niet alleen zichzelf te versterken, maar ook een rol te spelen in de ontwikkeling van rugby in Nederland. “We willen samenwerken met andere clubs,” zegt Boutaleb. “Geen eiland zijn, maar onderdeel van een groter geheel. Zo kunnen we kennis delen en jonge spelers blijven inspireren.”
Bakker vult aan: “Een plan is pas het startpunt. Het is een kompas dat je helpt koers te houden, ook als de wind draait. En dat is precies wat clubs nodig hebben in deze tijd.”
Meer informatie en andere praktijkverhalen
Clubbestuurders zijn een onmisbare spil bij sportverenigingen. Daarom biedt NOC*NSF – samen met sportbonden en gemeenten – verschillende vormen van ondersteuning. Daarnaast vind je op Sportakkoord.nl meer inspirerende praktijkverhalen over verschillende andere thema’s.
