Muna Dahouk: Van Syrië naar het vluchtelingenteam

In 2019 kwam Muna Dahouk naar Nederland, op de vlucht voor de oorlog in Syrië. Ze trok in bij haar moeder, die al in Nederland woonde. Muna werd gedwongen tot een nieuwe start, maar ondanks de uitdagingen die dat met zich meebracht, vond ze de moed om haar passie weer op te pakken: judo. "In het begin was ik bang om weer te beginnen met trainen," vertelt Muna. "Dat had ik door de oorlog al tien jaar niet meer kunnen doen. Starten was spannend, maar de passie was sterker dan mijn angst.”

De weg terug naar de mat

Judo was altijd een belangrijk deel van haar leven. Op slechts zesjarige leeftijd begon ze met trainen in Damascus, samen met haar zus. Dit alles was te danken aan hun vader, die zelf judoleraar was en Muna trainde. Toen de oorlog in Syrië begon, moest Muna noodgedwongen stoppen. Jaren later liep Muna een club in Nederland binnen, en voelde ze zich weer dat meisje van zes: een beginner in de sport waar ze zo van hield. "Judo is een moeilijke sport en de concurrentie was sterk. Ik kende niemand op de club. Dat maakte het moeilijk om de sport weer op te pakken. Ik dacht in het begin vaak: waarom ben ik hier? Dit is niet mijn plek. Uiteindelijk ben ik weer begonnen door mijn vader. Hij is overleden, maar als hij hier nog was geweest had hij dit voor me gewild. Ja, het is moeilijk en ja, het is ingewikkeld. Maar je moet vechten voor wat je wilt.”

Vastberaden begon Muna langzamerhand haar oude vaardigheden terug te winnen. Ze kreeg steun van haar zus, die dezelfde strijd doormaakte, en haar familie, die altijd achter haar stond. "Zij zijn uiteindelijk mijn grootste supporters."

Parijs 2024

“In het begin dacht ik dat ik nooit zo goed zou worden als de andere atleten met wie ik trainde. Maar ik had het mis. Ik heb veel stappen gezet en ben flink gegroeid.” Muna's harde werk en toewijding werden beloond toen ze in 2019 werd toegelaten tot het IJF Refugee Team. Sindsdien nam ze deel aan wedstrijden zoals de Grand Prix van Boedapest en de Grand Slams van Parijs en Düsseldorf in 2020. In Tokio 2020 nam Muna voor het eerst deel aan de Olympische Spelen. En ook nu in 2024 is ze verzekerd van deelname in Parijs als onderdeel van het vluchtelingenteam.

"Toegelaten worden tot het vluchtelingenteam is iets enorm groots. Ik kan daar af en toe niet bij met mijn gedachten. Ik ben nog steeds zo geschokt, maar ook zo blij en zo trots," zegt Muna. “De resultaten in Tokio waren niet zoals ik had gehoopt. Dus nu focus ik me op Parijs. Ik moet mijn best doen en goed presteren. Ik wil vechten voor mijn land en mijn familie. Het is mooi dat ik dat kan doen, maar tegelijkertijd ook heel beladen.”

De kracht van het vluchtelingenteam

Muna voelt een diep gevoel van verantwoordelijkheid en trots om deel uit te maken van het vluchtelingenteam. "Als onderdeel van het vluchtelingenteam voel ik me een ambassadeur voor iedere vluchteling van de wereld," vertelt ze. “Tijdens de Spelen van Tokyo waren er 80 miljoen vluchtelingen wereldwijd. Nu zijn dat er meer dan 100 miljoen.” Door haar deelname in het vluchtelingenteam hoopt Muna anderen te inspireren. Ze benadrukt de belangrijke rol die sport speelt voor vluchtelingen en hoe het een platform biedt om misvattingen te bestrijden en hun verhalen te delen. "Sport is een prachtig middel om vluchtelingen te vertegenwoordigen. Er zijn zoveel misvattingen over wie we zijn en wat we kunnen bereiken. We moeten ophouden met vluchtelingen als iets zwaks te zien. We zijn sterk, dapper en vechten voor onze rechten en een plek."

Muna’s achtergrond en de uitdagingen die ze heeft overwonnen, hebben haar gevormd tot de atleet die ze vandaag is. "Wat we hebben meegemaakt is erg. De oorlog stond naast me, ik heb erge dingen gezien en mensen verloren. Maar je weet ook dat je niet mag opgeven en dat je moet vechten. Dat neem ik mee. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor een toekomstige generatie aan sporters."